فریاد دوست داشتن

چنان دیوانه ها فریاد می خواهم زدن،

دوستت دارم تو را و

دوستت دارم فراوان

ای عبور یک نسیم چست و چابک از میان خاطراتم،

دوستت دارم تو را،

 

اتلگراف یا تلگرام

چه فرق می کند که تلگراف باشد یا تلگرام؟

چه فرق می کند کابل ها مسی باشد یا فیبر نوری؟

وقتی تو نباشی،

وقتی تو نخواهی باشی،

سرعت رسیدن پیام ها هیچ فرقی نمی کنند...

 

آرزوی دیرین

من عاشقم تو را و جهان نیست در نظر،

وز مرگ و تیغ و دشنه نباشد مرا حذر

چون در فراق باشم و مرگــم فـرا رسد

آیا بود میسرت که به قبرم کنی گذر؟

 

ندیدنت دردی ست جانکاه

این سوزناک ترین ناله و دردناک ترین پریشان حالی من ست،

چگونه باید زیستن وقتی نه امیدی به وصال مانده 

نه توانی برای جست و جوی نامی از تو،

تو در قله های دور دست ناکجا، از آدم ها گریخته ای

و من در قعر دره های دنیا، دست و پا زده در میان نامردمان

تو در فراسوی انتظاری و من...

 

آه که حالا دیگر نه دیوارهای بلند و نه شمشیرهای آخته مرا نمی ترساند،

وقتی بزرگترین ترسم در شرف وقوع باشد،

ندیدن تو...

 

نامه هشتم

سلام

 

این هشتمین نامه است. دارم بساط رفتن به یک سفر دور و دراز را فراهم می کنم. سفری که به اعتقاد بسیاری بی بازگشت است و به اعتقاد من، با بازگشت. اما نه یک بازگشت معمولی. بازگشت به سمت تو یا نمی دانم شاید هم سفر آمدن به سمت تو باشد. هرچه که هست این سفر یا من را از تو دور می کند یا نزدیک. تصمیم گرفته ام افسار زندگی را چند وقتی رها کنم تا این اسب چموش زندگی هر طرف که می خواهد سرک بکشد و مرا به هر کجا که می خواهد ببرد. این طوری شاید وقتی که خسته شد، به فرمان من هم سر کج کند و شاید کمی هم به مراد دل من بگردد.

این روزها که نزدیک و نزدیک تر به این سفر می شوم در دلم آشوب می افتد که نکند این رفتن، معادل دور شدن از تو باشد. بعد تر آشوب می افتد که نکند معادل رسیدن به تو باشد. اگر به واقع این سفر تو را به من برساند چه کنم؟ نکند پایم یاری نکند به رسیدن؟ نکند، نکند، نکند، این نکندها پر شده در ذهنم و نمی دانم کی می شود که اولین نامه را خطاب به تو بنویسم. خطاب به خود خودت. خود خودت بعد از آنکه تو را بشناسمت. آه که در آن وقت چقدر حرف دارم برای زدن. به خاطر همه این سال ها که خودت را پشت ابرها پنهان کرده بودی و از تابیدن به من طفره می رفتی.

دارم برای رفتن به سفر آماده می شوم. کاش میشد که در همین فرصت باقی مانده دوباره و چندباره ببینمت. ولی چه سود که این آرزوی بعیدی ست که من دارم و معلوم نیست به کجا خواهد رسید. آرزوهایم دور و دراز شده می بینی؟ 

می خواهمت عاشقانه و از عمق وجودم.

دوستت دارم...

همین

مسافرت

گه گاه که دلم می گیرد،

می فهمم که از تو دور شده ام.

شاید از این گوشه شهر رفته ای به گوشه ی دیگرش،

یا هم با خانواده از شهر رفته ای،

هرچه که هست، دلم ناجور گرفته امروز،

زودی برگرد به شهر...

 

یک روح در دو بدن

چگونه بنگرُم خاری خلد بر پای یارُم

و من مستـــانه بنشــینم به جایُم

 

چشم و تصمیم

تا به چشم خود نبینی زلف یار

دم زدن از رفتن و ماندن خطاست

هرچه را گویی به هم ریزد نگاه

بعد دیدار، آنچه می ماند وفاست

لحظه دیدار، وقت کندن جان از بدن

گر دو چشمت را نهی بر هم خطاست*

 

بلبل الشعرا

 

* با تشکر از رهگذر برای تصحیح مصرع آخر، بهتر شد:)

 

فاصله افتاده میان من و تو...

هر وقت که می خواهم دوستت دارم را برایت زمزمه کنم،

دست روزگار چنان به سینه ام می کوبد،

که تو را و من را به دورترین سیاره های کهکشان می فرستد،

من، تو، فاصله ها،

هم نشین هم شده اند این روزها...

 

خانه ات آباد

آه ای عشق!

تو چه آشفته و بی پرده،

رنگ رخسارم برده ای و مرا رسوای عالم کرده ای،

تو را من جور دیگر می شناختم،

آرام بخش و دلربا

و حالا تو، ای عشق،

اینچنین آشفتگی،

و این چنین درد فراق

را به جانم نشانده ای.

دردی اگرچه شیرین ولی جانکاه،

آه ای عشق!

خانه ات آباد...